Ağır, Mutlu ve Yorgun ölümler.

''Ağır, Mutlu ve Yorgun ölümler'' Nasıl? boktan bir blog yazısı için fazla havalı bir isim değil mi? Öyle olması gerekiyor satabilmem için. Hep daha fazla ilgi görmek istiyoruz çünkü. İlgiyi gördükten sonra da söz hakkını elimize alıyoruz ve gösteri başlıyor. Niyet ediyoruz. Bizi iyiye biraz daha yakınlaştıracak temiz görünümlü iyi niyetlerde bulunuyoruz. Piyango size çıkarsa ne yapacaksınız diye soran muhabire hiç düşünmeden fakirleri doyurup iyilik yaparım diyen adam geliyor aklıma. Yalanının farkındayız, o da bunun farkında. İyilik yapma ihtimali bile onun vicdanını rahatlatıyor. Hayatı hep günün birinde güzel yaşayacağım diye kovalıyor. Tam peşine atılacakken bir anda ölüveriyor. Yenileri geliyor peşinden ve o umut dolu hayallerine hep geç kalıyor. Belki de eskiye olan özlemimiz bundandır, hayalimizdeki kendimize kavuşamamızdandır. Bunları yazmak mesela. Beni bir an için bile olsa önemli hissettirebiliyor. Sanki binlerce insan bu yazıyı bekliyor, yarın sabah gazete almak için evden çıkınca fotoğraf için kapımda bekleyen insanlar görecekmişim gibi hissediyorum. İşte hep hayatta kalmak için kendimize söylediğimiz küçük yalanlar bunlar. Yalanlarımıza önce kendimiz inanıyoruz sonra başlarının inanmasını bekliyoruz. Akşam düşüyor, yavaş adımlarla evlerimize dönüyoruz. Kulislerimize giriyoruz. Makyajlarımız dağılmış. Ayaklarımız şişmiş. Çok fazla ışık vardı, terledik haliyle. Müzikalin içindeyiz. Müzikler çok kötü. Sahne gösterişli. Seyirci uykulu. Mutlu görünüyoruz. Mutsuzluğumuzu gizlemek için. Yanaklarımız yorgun düşmüş. Sahte sahte gülmekten.  Aynı şarkıları dinliyoruz aynı insanlara kızıyoruz. Bir yandan da evde yemek yapan anne buhar olmuş mutfak camına bakıyor, camı hafifçe aralıyor. Televizyonu açmış yalnızlığı azaltsın diye. Saate bakıyor. Hem de hiç acelesi yokken. İnsan sıkıldığında saate bakar. Neden bu zaman geçmiyor diye. Hızlandırmaya çalışır, hızlanmaz. Ağır ağır geçer zaman. Tedavi yavaş ilerler kesin çözüme ulaşır.